Bu filmi görmüştük

Bazen bir pozisyon anlatır hey şeyi...

Dördüncü periyodun bitimine altı dakika var. Fenerbahçe Ülker, 6 sayı geride, umutlar giderek azalıyor, tribünlerde yer yer boşluklar belirmeye başlamış. Gasper Vidmar, Kazan hücumunda pas arası yapıyor, topu dışarı doğru yol alırken köşeye giden Emir Preldzic pozisyona can veriyor. Ukic, hızlı hücumda Bogdanovic'i buluyor. Hırvat oyuncu, ekstra pası yapıyor. Mirsad Türkcan, sağ dipten üçlüğü potaya yolluyor. Fenerbahçe Ülker'den bu sezon gördüğümüz en organize an olabilir. Üçlüğün kaçması bile önemli değil o an, sebebin sonuçtan daha mühim olduğu sayılı anlardan.

Biz bu filmi görmüştük, daha önce, yine bir hedef maçta, Bennet Cantu deplasmanında parlamıştı Fenerbahçe. Senaryo da benzerdi, sakatlıktan dönen Engin Atsür nefis bir performans sergilemiş, İtalya'da sarı-lacivertlileri uçurmuştu.

Son periyot artı uzatmada bu sene Kanarya cephesinde pek rastlamadığımız manzaralar vardı: İkili oyunlar, uzunlar arası paslaşmalar, sabırla son ana kadar içeriye girmeye çalışan kısalar, hücum süresini son ana kadar değerlendirmek isteyen bir takım düzeni. Belki de paniğe en müsait anda panik olmadı Neven Spahija'nın öğrencileri. Bu bile nereden bakarsanız bakın, başarıdır.

Hep anlatılır, erken çıkan taraftarların yazılan tarihe şahit olamadığı maçlar. Mesela sorun 1953 Federasyon Kupası finalinden erken çıkan taraftarlara, "Sir Stanley'i hafife aldık, cezamızı çektik" diyeceklerdir. Dün çıkanların aklında olmayan ise Mirsad Türkcan'ın nasıl büyük bir savaşçı olduğuydu. Sevin ya da sevmeyin, sevin ya da terk edin, Mirsad Türkcan sahaya adımını atttığı sürece pes etmeyecektir.

Bazen bir maç anlatır her şeyi...Galatasaray Medical Park'ın Euroleague'deki ilk yılı hakkında kitap yazılacak kadar malzeme birikti; belgesel, şarkı, Ünal Özüak yazısı da olur. Bir sayfa da bu hafta eklendi fakat bu sefer beklentiler ölçüsünde normal bir sonuçtu.

Anadolu Efes maçından önce herhangi bir Galatasaray taraftarının şüphesi olduğunu sanmıyorum, hemen herkes "Kazanacağız" diyordu ve yine de bu hemen herkese normal geliyordu. Fakat şu görüntüden iki adım geriye atıp baktığınızda olayın boyutlarını daha net kavrayabiliyorsunuz. O güven takıma çabuk geldi, kendisine, oyuncusuna, antrenörüne, sahasına... Çabuk gideceğe de benzemiyor.

Biz bu filmi görmüştük. Müthiş bir atmosfer, ilk dakikadan son ana kadar sağlam bir savunma, oyun sıkıştığında devreye giren farklı skorerler (Andric 15, Lakovic, Shipp, Gordon 9 sayı) ve bir an bile teklemeyen bir özgüven. İlk kez Türk basketbolu ile tanışan birine Anadolu Efes ile Galatasaray arasındaki farkın "tecrübe" olduğunu anlatamazdınız. Bir taraf için üzücü, bir taraf için sevindirici bir gelişme.

Haftaya son maç, en büyük sınav. İki takımımız da "Kazan ya da evine dön" maçları oynayacak. Galatasaray, Yunanistan deplasmanından Olympiakos'u yendiği ya da en kötü 1 sayıyla yenildiği taktirde çeyrek finale kalıyor. Yunan ekibi, bu hafta CSKA maçında fiilen oynadı, ruhen dinlendi, Galatasaray'a bilendi. Her açıdan muhteşem maç olacaktır.

Fenerbahçe Ülker'in hesapları biraz daha parçalı bulutlu. Sarı-lacivertlilerin deplasmanda Milano'yu yenmesi, Panathinaikos'un ise Unics Kazan'ı mağlup etmesi gerekiyor. Kazan'ın bu yıl tüm hedeflediği maçları kazandığı düşünülürse Kanarya'nın işi zor. Fakat şu son maçın dördüncü periyotu ve uzatmaları düşünüldüğünde "Neden olmasın?" diyor insan, neden?