İstanbul'a adım adım

“400 metrede şu an beş kişiyiz. Hepimizin dereceleri birbirine yakın. Açık pistte geçen sene Türkiye rekoru 46.63 idi. Artık 46.18 oldu. Yaklaşık altı senedir kimse sezon başında 46.63 koşamıyordu. Geçen sezon sonuna kadar Yavuz Can, Halit Kılıç, Mehmet Güzel, Serdar Tamaç ve ben olmak üzere beşimiz de o eski rekordan daha iyi koştuk ve sonunda da iyi bir 4x400 takımı haline geldik.”

Bu sözler, Türkiye’nin, dünya şampiyonası tarihinde erkekler 4x400 metre bayrakta ilk kez final koşmasını sağlamak için ter dökmeye hazırlanan Ali Ekber Kayaş’a ait. Yazı dizimizin dünkü bölümüne de konuk olan Ali, dört takım arkadaşı ile birlikte Balkan Şampiyonası’nda zafere ‘kavga gürültü’ uzanmış: “Kavga gürültü derken, olay şöyle gelişti. İlk sırada ben koşuyordum. Starttan sonra silah yanlışlıkla ikinci kez patladı. Ben ikinci patlamayı duyunca durdum. Ama Rumen rakibim koşmaya devam etti. Tribünlerden ‘devam, devam’ sesleri yükselince, ben de yeniden koşmaya başladım. Bayrağı ilk sırada teslim etme çabası verirken, biraz itiş kakışlı bir yarış oldu. Rakibimin ayakkabısıyla bana vurmaması için bir hayli uğraşmak zorunda kaldım. Bu arada bizi tribünden izleyen diğer milli atletler de aşağıya atlamamak için kendilerini zor tutmuşlar.”

9-11 Mart’ta düzenlenecek Dünya Salon Atletizm Şampiyonası’nda 4x400 metre mücadelesi yine bu kadar ‘fiziksel’ bir hâl alacak mı, bilmiyoruz. Bildiğimiz şey, Türkiye’nin bu branşta final koşabilmek için ne gerekiyorsa yapacağı. Zira, Ali Ekber Kayaş kadar, yüz yüze röportaj yapma fırsatı bulduğum Mehmet Güzel ve Halit Kılıç da şampiyonayı ziyadesiyle ciddiye alıyor.

Mehmet’in bu işi ne kadar ciddiye alacağını tahmin edebilmek için, atletizme nasıl başladığını öğrenmek yeterli. Birçok sporcunun hikâyesi “Beden eğitimi öğretmenim beni keşfetti” cümlesiyle açılırken, 1991 Hatay doğumlu Mehmet, ablasının haşır neşir olduğu bu sporda antrenmanları ve yarışları izleyerek heveslenmeye başlamış. “Acaba koşmak nasıl bir duygu diye merak ediyordum. Hâlâ antrenörlüğümü yapan öğretmenim Senem Ölçer’e gidip, (Bu arada Abdülmecit Ölçer’in de Mehmet’in üzerine büyük emeği varmış) koşmak istediğimi söyledim. Tamam dedi. İlk yarışım 1500 metreydi. Son 50’ye kadar birinci gitsem de, sonuçta ikinci oldum. Belli bir süre temel oturtmaya çalıştık. Çoklu branşlar da yaptım. Ama 2008’den sonra sadece 400 ve 200 koşmaya başladım. O zamanlar sonuç listesine baktığımda adımı 11. sırada falan görüyordum. Ama belli bir azim olduktan sonra, bir bakıyorsunuz, artık adınız listenin en üstünde yazıyor. Ben de 2011’de 46.18 ile hem 23 yaş altı hem de büyükler Türkiye rekorunu kırdım. İki rekor da hâlâ bende.”

“Arabesk atletizmin doğasına aykırı!”
Meliz Redif ve Hüseyin Atıcı ile yaptığım röportajlarda ‘arabesk’ten iyi ekmek yemiştim. Mehmet’e de soruyorum. “Ben arabesk dinlemem. Türkçe ve yabancı pop dinlerim. Arabesk, atletizmin doğasına aykırı. Motivasyonu düşürüyor” diyor genç atlet, “Rakıya da yöneltiyordur tabii” diyorum, gülmekle yetiniyor. Takoza yürürken aklından geçenleri soruyorum, o da dua edip yarışı kafasında koşmayı tercih edenlerdenmiş...

Bu yılki Avrupa Şampiyonası için 400’de barajı rahat geçen Mehmet de, Ali’nin 400 ve 4x400 ilişkisinden bahsederken değindiği rekabet-arkadaşlık dengesinin farkında: “Dereceler bir senede çok hızlı gelişti. Bunda kuşkusuz arkadaşlığımızın etkisi de var. Ama bireyselde rakibiz tabii. En iyisini yapmaya çalışıyoruz. Fakat yarıştan sonra abi kardeşiz. Zaten bayrakta da birlikte olacağımız için, aksi mümkün olmaz. Bayrakta madalya kazanabilmek için birbirimize ihtiyacımız var.”

İstanbul’daki kampa erken katılanlardan Yavuz Can, aynı zamanda askerliğini de yaptığı için röportaj yasağına takılıyor. Serdar Tamaç’ın ise kampa 5 Mart’ta katılacağını öğreniyorum. Hem 4x400’ün bir parçası olan, hem de 800 metre koşmaya hazırlanan Halit Kılıç ile konuştuklarımı ise yazı dizimizin 800 metre ile ilgili bölümüne saklayayım müsaadenizle. Yine de Halit’in 800 koşarken en büyük avantajının ilk 400’ü hızlı geçmesi olduğunu ve bu silahını, 800’de finale kalamazsa 4x400’de için takım arkadaşlarıyla paylaşacağını hatırlatmadan yazıyı bağlamamak gerek.

Ertan Hatipoğlu: Final imkânsız değil
Her zamanki gibi, sözü, Türkiye’nin önde gelen atletizm antrenörlerinden Ertan Hatipoğlu’na bırakarak veda ediyoruz:

Erkekler 4x400 metrede doğal olarak en güçlü takım ABD. Kağıt üzerinde ikinci gelen takımsa Britanya. İkisi de buraya çok hazır gelecek. Üçüncü olarak da Bahamalar gözüküyor. En kötü adamları bile 47’nin başını koşmuş. Bunun dışında Trinidad da sağlam takım. Sprint branşı denince, onlar da hep sağlam dört çocuk gönderirler. Rusya takımı da buraya hazırlandı. Bizden daha iyiler, ama çok da parlak oldukarını söyleyemeyiz. Birileri bayrak falan düşürmezse ilk üçü zorlayacak takım değiller. Kimler kalıyor? Çek Cumhuriyeti ve Almanya. Biz bu takımları geçebiliriz de, geçemeyebiliriz de... Ama geçme ihtimalimiz az da olsa var. Şansımız biraz yâver giderse, finaldeki altıncı takım olma şansımız var. Tabii finalde sadece beş kulvar kullanılmazsa.

Bizim takımımız, homojen ve güzel bir takım. İyi bir dizilişle yarıştırmak lazım. Ben iyi koşacaklarına güveniyorum. Bu takım Olimpiyat’a zaten gider. En iyi elemanları da bu yıl yaz sezonunda 45.99 görür. Yani 46’nın altına iner. En kötü elemanı da 47’nin çok altında koşar. Dolayısıyla, Olimpiyat’a gidilir. İstanbul’da kısmetimiz olacak mı, göreceğiz. Tabii ev sahibi olarak biraz lobi de yapmak lazım. Hangi seçme serisinde yarışacağımız önemli. Her şey bir yana, beş takım çıkacak olursa, işimiz zorlaşır.

Şunu da ekleyelim; bizim takımdan sadece bir kişi 400’e girecek. Bazı ülkelerin 4x400 üyelerinin ikisi birden 400’de koşacaklar. Sakatlanma riskleri her zaman var. Tabii sakatlığı asla dilemezsiniz, ama rakipten sakatlık olursa, otomatikman, daha zayıf koşan yedek atletleri devreye girecek. Her şey bir yana, bizim asıl hedefimiz Olimpiyat. Türkiye Atletizm Federasyonu bayrağı Olimpiyat’a hazırlıyor diye düşünüyorum. Bayrak takımı kurmak, medeniyet demektir. Hangi ülkelerin bayrak takımları olduğuna bir bakarsanız, ne demek istediğimi daha iyi anlarsınız.

“Keşke kadınlarda da takım çıkarabilseydik”
Kadınlarda Ruslar ile ABD’liler kapışacak. Britanya da araya kaynak yapmaya çalışacak. Kimse dikkat etmiyordur ama İngiliz Olimpiyat şampiyonu Christine Ohuruogu var. Bayrakta çok büyük katkı yapar. Bazı takımlar çok sağlam atletler getirmiş, ama 400’de yarıştırmıyorlar. Saklıyorlar. Bazılarının 4x400’cüleri, isim olarak 400’cülerinden daha büyük. Ukrayna ve Belarus her zaman mücadeleye dâhil olurlar, ama podyum görmeleri zor. Belki, birileri düşecek olursa... Ukrayna da homojen. Hepsi 53’ün altında. Belaruslular da 53’ün biraz üzerindeler.

Mesela, bakıyorsun, Almanya hiç yok. Fransa hiç yok. Fransa’nın aslında çok sağlam atletleri vardır ama nedense İstanbul’a çok mütevazı bir takım göndermişler. 200’cülerle takviye yapmayı seçmemişler.

Bu şartlar altında “Keşke buraya takım çıkarabilseydik” diyor insan. Bir takım çıkarabilseymişiz, kesin finalistmişiz. Mesela Çeklere bakın; o derecelerle final koşacaklar. Ama işte Pınar Saka gibi isimler olmayınca, bir tane Kıbrıslı kızla takım çıkaramıyorsun. Diğerlerinin böyle geleceğini bilseydik, yine de takım çıkarırdık. Bunları tahmin etmek başkalarının görevi, ama tabii kimseyi de suçlayamayız.