John Higgins: Geçmiş geçmişte kaldı / Özel Röportaj

Turnuvada şimdiye kadar oynadığın maçlardaki performansın seni tatmin etti mi? Buraya Gloucester’ı kazanarak geldin...
Son 128 turunda çok sıkıntı çekmedim ama Barry Pinches karşısında ilk iki frame’de istediklerimi yapamadım. Bunda elbette onun da payı var, beni standartımın dışına çıkartan vuruşlara zorladı. Yine de büyük resme bakarsak hâlâ buradayım ve kazanmak istiyorum.

Evet, Gloucester’da birçok zorlu frame oynadım. Bana inan, gerçekten zordu. 7 frame üzerinden oynanan her maçta olduğu gibi, fazla zamanım yoktu ve anlık bir etki yaratmalıydım. Zaten finalde Judd ile eğer formatı daha değişik bir maç oynasaydık muhtemelen iş Şanghay’dakine kadar giderdi. Kısacası şu anki form düzeyimden memnunum.

Oyunun ekseni Çin’e doğru kaymakta ve senin bu konuya sıcak baktığını biliyoruz. Şimdiki takvim yılında bile, Çin’de düzenlenen turnuva sayısı Birleşik Krallık’ı geride bıraktı. Barry Hearn, her fırsatta Çin’e olan yatırımların devam edeceğini söylüyor ama belirli oyuncuların maçları dışında seyircilerin maçlara katılımı çok düşük ve Uzakdoğu’da hâlâ bir snooker kültürü oturmamış durumda. Sırf yatırımcıları kaçırmamak adına, Çin’de turnuvalar düzenlemeye devam etmek ne kadar doğru?
Daha önce söylediğim gibi, haftalık 70,000 sterlinlik bir iş için oyuncuların Çin’e gitmekten sızlanmasını çocukça buluyorum. Bu aptalca ve gerçekten gülünç. Elbette, hayattan keyif almadığınız dönemler gelecek, yalnız kalmak, sevdiklerinizle vakit geçirmek isteyeceksiniz, her neyse. Ancak bence ağlamanın gereği yok, Barry Hearn doğru olanı yapıyor.

Birleşik Krallık’ta ekonominin durumunu herkes biliyor. Ansiklopedileri teker teker açıp, parametrelere bakmaya gerek yok. Bu oyun da Ada orjinli, temellerini oradan aldığı için ister istemez etkilenecek. Dışarıya açılmalıyız ve eğer Çin’i beğenmiyorsanız, bana başka bir seçenek söyleyin? Neresi olabilir? Barry Hearn, para koymak isteyen yatırımcılara “Hey, bence siz gelmeyin. Biz snookerı dünya çapında bir oyun hâline getirmek istemiyoruz” mu demeli? Oyuncuların havalimanından alınıp, otellerine yerleştirildiği ve tek yapmaları gerekenin snooker oynamak olduğu bir düzende bu kadar sızlanmalarını, gerçekten anlamlandırmam mümkün değil.

Neil Robertson, Mark Selby, Mark Allen ve Judd Trump gibi yeni nesil oyuncuların Tur’da rekabeti arttırdığı sıkça söyleniyor. Hatta bununla bağlı olarak, artık oyunu tek bir ismin domine edemeyeceğini düşünenlerin sayısı hayli fazla. Ancak sen ve Ronnie ne zaman “diğerlerinden fazla” isteseniz, bunun pek bir önemi kalmıyor. İkiniz toplamda son beş Dünya Şampiyonası’nın dördünü kazandınız...
Her oyuncu sezon başında takvim açıklandığında eline kalemi alır ve Crucible’ın yanına bir nokta koyar. Herkes ama herkes orayı düşler, orada oynamak ister. Evet, Ronnie ile benim son dönemde böyle bir üstünlük sağlamamız kendi adımıza güzel ama bu sonsuza kadar sürmeyecek. Kaç yılımız kaldı ki?

Ronnie’nin geri dönüp dönmeyeceği belli değil, ben yaşlanıyorum ve Tur’a farklı oyuncular yavaş yavaş egemen olmaya başladı. Snookerın artık gençlerin oyunu olmaya doğru evrildiği bir gerçek çünkü biz o kadar çok seyahat etmeyi kaldırabilecek fiziksel güce sahip değiliz. Ayrıca, belirli yaşa geldikten sonra ailenin; diğer tüm etmenlerden daha önemli olduğu anlaşılıyor. Önceliklerimiz var ve önceliklerimizin gerektirdiği biçimde yaşamak zorundayız.

Dün yaptığımız röportajda Judd Trump, “Artık dünya bir numarasıyım ve şu anda en büyük rakibim John Higgins” demişti. Sen ikiniz arasındaki rekabeti nasıl görüyorsun? Hiçbir sıralama turnuvasında ona karşı kaybetmedin, hatta Shoot-Out’ta bile yaptığınız maç 62-16 senin üstünlüğünle bitti...
Ah, bunu duymak ilginç ve bir o kadar güzel. Ancak bence durum böyle değil, yani ben Judd’ın rakibi değilim. O, şu anda dünya bir numarası ve bu kadar harika performanslar sergilediği turnuvalar sonrası ayrı bir yere konulmayı hak ediyor. Ki bence, potansiyelinin tamamını henüz yansıtmadı. Mesela dönüp geçmişe bakarsanız, Judd’ın kendine olan güveninin her sezon normal bir oyuncunun gelişiminden daha fazla arttığını görebilirsiniz. Daha iyi olacağını ve uzun süreler dünya bir numarasında kalacağını düşünüyorum.

Bizim karşılaşmalarımızda ise ben sadece şanslıydım. Judd inanılmaz, bu spora kolay kolay gelmeyen türden bir oyuncu.

Aile bağlarının, oyuna tam zamanlı bağlı kalmak konusunda bir engel teşkil ettiğini söyledin. Bu konuda herhalde verilebilecek en iyi örnek Ronnie O’Sullivan’ın mevcut durumu. Ronnie’nin yaşadıklarına yakınlık duyuyor musun?
Kesinlikle evet. Ronnie normal bir baba gibi çocuklarını göremiyor, bunun zorluğunu nasıl tarif edebilirim ki? Elbette, yaşadıklarına tamamiyle hâkim değilim ama düşündüğümde, onun için olanları anlamlandırmanın bile güç olduğunun farkına varıyorum. Benim elimden empati yapmaya çalışmaktan başka bir şey gelmiyor. Umarım işleri yoluna koyar ve oyuna geri döner çünkü Ronnie bu sporun mıknatısı. Seyircileri, herkesi yakınında toplamayı başarıyor.

Peki dönmezse?
Eğer dönmezse, yapacak bir şeyimiz yok; bunun üstesinden gelmeye çalışacağız. Tarihin en büyük iki oyuncusu Stephen Hendry ve Ronnie O’Sullivan’ın arka arkaya bu oyundan ayrılması kolay yüzleşilebilecek bir durum değil ama durumu nasıl farklı kılabiliriz ki? Daha önce söylediğin gibi, Judd Trump o boşluğu doldurmak için bekliyor ve seyircilerin favori oyuncusu olma sırası onda. Sanırım ileriye bakmanın zamanı geldi.

Tutkulu bir Celtic taraftarı olduğunu biliyoruz. Rangers dördüncü kümeye düştükten sonra, Old Firm’ün eksikliğini hissetmeye başladın mı? Yoksa “Hey, şampiyon biziz” mi diyorsun?
Bu soruyu sevdim ama sanırım hakkımı Rangers’ın birinci ligde olmasından yana kullanacağım. Old Firm haftaları Glasgow’daki olağanüstü tutkuyu hissetmek hoşuma gidiyor ve aynı şekilde bu iki takımın futbol sahasında karşılaşmasını izlemek de keyifli. Bu yüzden dördüncü kümede olmalarını istemezdim. Ama bir yandan da, minimum 2-3 yılda geri dönecekleri için bizim şampiyonluk sayımız artacak; bundan da hayli memnunum.

Bize gelen soruların neredeyse tamamı 2010 ve NOTW’le ilgili, sen de bu konuda “Basının acı verici manşetleri gibi, dört dünya şampiyonluğu da benimle beraber mezara gidecek” demiştin. Bu konuyu yeniden açmak senin için üzücü biliyorum ama bu süreç esnasında en büyük hâyâl kırıklığın ve korkun neydi?
Ian Mill benim ismimin temize çıkması için çok mücadele etti ve bunu başardı. Bu süreç esnasında en çok, insanların benim hakkımda kuşkuya düşmeleri beni hâyâl kırıklığına uğrattını söyleyebilirim. Bazı bloglara tıkladığınızda, sizin hakkınızda yazılmış doğru olmayan ve sert makaleleri görünce geceleri uyumak zorlaşıyor.

Bu periyot boyunca sadece ileri bakmayı ve oyunun yeniden bir parçası olmayı düşledim. Şimdi ise dönüp baktığımda geçmişin geçmişte kaldığını, genç oyuncular için masada bir ilham yaratabileceğimi görüyorum. Çok uzun bir süredir kendimi iyi hissediyorum ve turnuvalara katılmak beni mutlu ediyor. Hep kendim oldum ve bundan sonra da öyle devam edeceğim.

Kendi dört dünya şampiyonluğunu, Steve Davis’in altı ve Stephen Hendry’nin yedi şampiyonluğuyla karşılaştırdığında nereye koyuyorsun? Davis bir keresinde senin tarihteki en komple oyuncu olduğunu söylemişti.
Böyle oyuncularla beraber anılıyor olmak bile yeterince gurur verici. Dört rakamı ikisinin yanında da fena durmuyor ama yine de ne Hendry ne de Davis ile aynı seviyedeyim. Hendry’nin rekoru benim için uzak ve Davis’e de ulaşabileceğimi düşünmüyorum.

Steve Davis’in çocukluk idolün olduğunu pek çok kez ifade ettin. Davis dünkü basın toplantısında “Dünyanın en kötü snookerını oynasam bile spordan emekli olmayacağım. Hedefim Fred Davis’in 64 yaşlık rekorunu kırmak” dedi. Sence nasıl oynuyor, onu destekliyor musun?
Geçen hafta ona karşı oynadım ve biliyor musun, bence hâlâ muhteşem bir oyuncu. Ona karşı istediklerinizi masaya yansıtmak zor, seni hep alternatifsiz kalacağın yollara itmeyi bir şekilde başarıyor. Snooker masasının her milimetresini biliyor ki bunu özümsemek gerçekten çok zordur. O benim kahramanım, umarım hiç emekli olmaz.

Şampiyonluklarını 80’lerde kazanan Steve Davis ve 90’larda yedi kez zafere ulaşan Stephen Hendry’nin aksine sen üç farklı on yılda, üç farklı dünya şampiyonluğu elde ettin. Tarihe baktığımızda, bu fena durmuyor eh?
Ben de öyle düşünüyorum. Bunu başaran kimsenin olmaması durumu özel kılıyor. Steve Davis, Stephen Hendry, Ray Reardon, Ronnie veya John Spencer hepsi şampiyonluklarını tek veya iki on yıl içinde elde ettiler. 1998, 2007, 2011 biraz ilginç ve güzel duruyor sanırım. Bu rekoru da uzun süre kimsenin kıracağını düşünmüyorum. Umarım kırmazlar diyeyim ya da.

Dünya Şampiyonluğu kupaların evinin neresinde duruyor?
Bir ara, o kadar çok fotoğraf çektirmeye gelen oluyordu ki kabinden dışarı çıkartmıştım. Şimdi kupaların daha küçük replikalarını, daha önceden hazırlanmış bir odada tutuyorum. Tozlarını alıp almamaya dikkat ettiğim söylenemez, öyle duruyorlar işte.

Bunca yıldan ve elde edilen başarılardan sonra, John Higgins ismini snooker tarihinde nereye koyuyorsun?
Bunu benim belirtmem doğru olmaz. Steve Davis ve Stephen Hendry her zaman benim kahramanlarım kalacaklar, onları sadece en iyilerin arasına koymakla yetinemem ki. Sporda bulunduğum süre boyunca, Ronnie O’Sullivan gibi inanılmaz bir kabiliyete sahip, bence tarihin en yetenekli oyuncusuyla oynama şansına eriştim; bu da benim için bir ayrıcalıktı mesela. Aynı şekilde Judd Trump, bence tarihin en iyileriyle beraber anılabilecek kapasiteye sahip. Oralara gelmesi sürpriz olmayacakdır diye düşünüyorum. Ayrıcalıklıyım, tek söyleyebileceğim bu.

Peki son soru, karşılıklı oynadığın en sıkıcı oyuncu?
(Gülerek) Sanırım kendim. Daha sıkıcısını görmedim.