Aykut Kocaman

Ağustos 1988’de Rize deplasmanında sonradan oyuna girdiği ilk resmi maçta attığı dört golle başlayan, Mayıs 1996’da bir başka Karadeniz deplasmanında, bu kez Trabzon’da attığı golle biten bir Fenerbahçe futbolculuğu kariyeri.

“Türkiye’de başarının ölçüsü birinci olmak. Bu yanlış. Şu anda yenildikleri için Trabzonsporlular suçlanacak. Şu an onların yerinde biz de olabilirdik. Kazandığımız için çok sevinçliyim ama onlar adına da üzülüyorum.”

Bu demeci verecek az futbol adamı vardır bu ülkede, hele o zamanda, hele aktif futbolcuyken şampiyonluk yolundaki en önemli maçını kazanmış bir oyuncunun bunu sıcağı sıcağına söylediğini hayal bile edemiyoruz.

Sonrasında İstanbulspor’da futbolculuk ve oyuncu/menajerlik. Sonra Malatyaspor, Konyaspor ve Ankaraspor’da teknik direktörlük.

1 Ekim 2005’te Anelka’nın faulle (evet, “elle” değil, faulle) attığı golden sonra yaptığı çıkış ve istifa demeciyle pek çok Fenerbahçeli’nin kalbindeki adının üstünü kendi elleriyle çizdi. Bu yazının yazarı gibi pek çokları ise, Mayıs 1996’da Trabzonlu meslektaşlarıyla empati kuran bu adama empati kurup, Fenerbahçe’den öyle bir gol yemenin en çok bir Fenerbahçeli’yi yıkacağını anladı ve anlayış gösterdi.

Kocaman’ın yolu Fenerbahçe’yle 2009 yılında yeniden kesişti. Mevcut teknik direktörü Christoph Daum’un üzerinde, sportif direktör pozisyonuna getirilen Kocaman’ın bu varlığı da sorgulandı. Medyaya her zaman en iyi malzeme sağlayan kulüp olan Fenerbahçe’nin böyle bir iki başlılıktan çekebileceği ne varsa o sezon boyunca hissedildi. Şampiyonluğun son maçta kaybedildiği bir diğer sezona imza atan Daum, tazminat savaşını kazanıp gittiğinde ise Kocaman takım elbiseden eşofmana geri dönüş yaptı. Bu geri dönüşün, çok farklı bir anlamda tarihe dönüşün direksiyonunda geçeceğini, sadece o değil, kimse tahmin edemiyordu.

Geride bıraktığı 13 yılda yaptıkları ve yapmadıklarının muhasebesi ileride daha tarafsız yapılabilir diye umduğumuz Aziz Yıldırım’ın Fenerbahçe’sinin doğrularından biriydi belki de Kocaman’ın camiada yeniden etkin görev üstlenmesi. Aynı yönetimin bir kötü huyu ise kriz zamanlarında camiayı teskin edecek isimlerin ortadan kaybolmasıydı. Bu kez bu boşluğu, çok şükür dolduran birisi çıktı. Yine o Kocaman adam. Geçen sezonun başında taktiksel açıdan çeliştiği takım kaptanı Alex de Souza’yla birlikte, süreç boyunca önemli bir ekstra görev üstlendiler. Her ikisi de, lider olmak için, camiaya hitap etmek için illa uçları sivri, süslü laflarla bezeli tiratlar atılmasına gerek olmadığını, yalınlığın asıl gereksinim olduğunu bir kez daha gösterdiler. Çıktılar ve söylediler söyleyeceklerini. Rüzgar estikçe bir birinden demeç bayrağını devralan yöneticiler gibi değil, yeri ve zamanı geldikçe, gereksinim duyuldukça, sadece kendilerine sorulduğunda. “Biz bu işin saha kısmındaydık, maçlarda rakiplerin manipüle edilmiş olduğuna dair bir izlenim bizde oluşmadı. Nasıl zorlandığımızı, nasıl alın terö döktüğümüzü biz biliyoruz. Rakiplerimizin bize karşı sergiledikleri mücadelenin en yakın şahitleriyiz. Kazandığımız başarıdan yana bir şüphemiz yok.” Bire bir bu kelimelerle değilse de, verdikleri mesaj hem açık, kısa ve netti, buydu: Hak etmediğimiz bir şey kazanmış değiliz.

Geride kalan yaklaşık iki sezonda bilfiil sahada olan, ondan önceki bir sezonda da bilfiil sahada olanın arkasında duran Aykut Kocaman’ın teknik direktörlük hasletleri futbolculuk hasletlerinin olasıdır ki hep arkasında tutulacak. Hep küçüklükte yaptığı jimnastiğe dayandırılan esnekliği ve çevikliği onu farklı bir golcü yapıyordu. Formayı çıkartıp eşofmanı giydiğinden bu yana ise başka nitelikleriyle ön planda. Bunların arasına pek çoklarınca henüz “iyi teknik direktör” tanımlamasını ekleyebilmiş değil. Kadro yönetimi, maç içi taktik değişikliklerdeki muhafazakarlığı şimdilik eleştiri unsurlarının başında. Ancak tüm bunları dillendirenler bile geride kalan yaklaşık sekiz aydaki tavrı, takımı bir arada tutuşu ve yukarıda da ifade ettiğim gibi, camianın iki dudağının arasına baktığı isim olması konusunda neredeyse hemfikir.

Fenerbahçe yönetimi de bu tavrı, kendi reflekslerinin ötesinde bir hareketle, bir nevi, ödüllendirdi ve Kocaman’ın önüne sözleşmesini üç sene uzatan bir teklif sundu. Normalde yeni sözleşmeyi hep başarı durumunda verilecek bir havuç gibi kullanan, bununla iki kez Alex de Souza’da performans krizi yaşayan, yaşatan Fenerbahçe yönetiminin Mart ayında hocasıyla sözleşme uzatması manidar. Kendisinin futbol şubesiyle kısıtlı kalmayan sahiplenici tavrı yönetim tarafından da bir kez daha sunulmuş oldu.

Ve böyle bir adamın böyle bir soyadına sahip olması da ne büyük nimet. Hem biz gibi yazarlar için, ki severiz kelimelere ip atlatmayı. Hem de Aykut Kocaman için, adını söylediğinde zaten çok şey anlatmaya zaten başladığından.