Anılardır seni yaşatacak

Türkiye’de futbol denilince akla gelen üç şey sorulsa, ülke çapında listede olacaklardan biridir Ali Sami Yen Stadı. 1964’te yaşanan olaylı açılışın ardından 47 sene boyunca hem milli takıma ama daha da çok Galatasaray’a ev sahipliği yaptı.

Nostaljik futbol görüntülerinin hepsinde bulunur o oval biçimdeki mabet. Tanju, Neuchatel Xamax’ı devirirken o çok ünlü tartan pistte yedek kulübesindeki arkadaşlarıyla kucaklaşır. Şampiyonlar Ligi statüsünün bugünkü haline almasını sağlayan Manchester United karşılaşmasında hafif hastane odasını andıran soyunma odaları görüntülerde başroldedir. Kimi zaman da üzüntülüdür o anılar. Werder Bremen maçında kara saplanan topun fotoğrafında olduğu gibi. Ama hepsinin ortak paydasında hep o oval görüntü, tartan pist ve sahaya çöken kapalı tribün vardır.

Hiçbir zaman taraftarın konforu ön planda olmadı Mecidiyeköy’de. Zamanında şehir dışında diye yapılan fakat daha sonra kentin merkezi haline gelen semtte de bunu başarmak çok zordu. İçerisi de yılların yorgunluğuyla köhne bir hal aldı. Ama hiçbir zaman o tribünleri dolduranları rahatsız etmedi. Çoğu zaman vızır vızır işleyen caddenin kenarında ezilme tehlikesiyle sabahlandı Yeni Açık tarafında. Kimi zaman 100 kişinin bile sığamayacağı yerde on binler girdi Numaralı tribünün önündeki alana. Kimse koltuğuna oturamadı ama herkes istediği ve sevdiği yeri bulabildi. Hagi Athletic Bilbao’ya uzatmalarda füze yollarken golü görmek zordu ama yanındakine gol mü diye sormak asıl keyifti. Roberto Carlos, meşhur Real Madrid maçında Fatih Akyel’e yetişemediyse yorgunluk kadar Kapalı Tribün’ün resmen formasından çekip onu durdurmasıydı neden.

Sami Yen’de ön planda hep atmosfer vardı. Üstüne efsaneler bile türedi. Ama bazı gerçekler vardı ki unutulması imkansızdı. Manchester United’ın efsanelerinden Ryan Giggs 93’teki maçtan yıllar sonra verdiği bir röportajda Ali Sami Yen’i unutamadığını söyledi. Galli haklıydı. Orada bir kere çime çıkan herhangi birinin unutabileceği bir yer değildi o “köhne” stat. Ben de o şansa erişmiş biriyim aslında. Daha ufacık bir çocukken çıktım o çimlere. Hala en güzel rüyalarım o günle ilgilidir. Ambulans kapısında elimde top, üstümde pazardan alınmış Galatasaray formasıyla girişim, koşa koşa penaltı noktasına gidip topu filelere yollamam. Ne insan vardı tribünde, ne de benden başka birileri sahada. O top filelere temas ettiği andan itibaren tribünler de saha da dolmuştu çocuk aklı için. O günden sonra Ali Sami Yen artık gidip tezahürat yaptığım yer değildi. İkinci bir evim olmuştu.

O yüzdendir ki Beypazarı Şekerspor maçında uzaktan izlemeyi tercih ettim. En az stat kadar bize vefalı davranan sokakta… Benim gibi düşünen birkaç insanla beraber. Havai fişekler patlayınca herkesin aklında tek soru vardı. Kutlama mı yapıyorlar? Yeni bir yere taşınmak, hatta çok daha iyi olduğu söylenen bir yere gitmek kutlanması gerekirdi. Ama o ambulans kapısından koşan çocuk için eski püskü evi en güzel, en sıcak yerdi.

Ailenin bir laneti midir bilinmez. Olaylı Bulgaristan açılış maçında babam tribündeymiş. Ben de ıslıklarla meşhur olan Türk Telekom Arena açılışında. Bir devir resmen kapanmıştı artık. Bilet alırken numarasını kontrol etmek zorundaydık. Kombine alırken görüş açımızı kendimiz seçiyorduk. Ama hayatının bir bölümünü tribünde geçirmiş insanlar bilir ki, sahayı görmek, konfor içinde oturmak, güzel yemek yiyebilmek akla en son gelenlerdir. Arena güzel bir yer. Hatta gereğinden fazla güzel. Yıllarca İngiltere’de seyredip imrendiğimiz statlardan. Ama bir şeyler insanın içini gıdıklar ya. O şey işte Ali Sami Yen. Yıllarca kapalının önünde duran onlarca davul… Gol sonrası yanan meşaleler… Takım sahaya çıkarken sahaya yağan konfetiler. Konfor ve kapasite karşısında bunları feda etti tribünler. Şimdilerde Beşiktaş’ın Dolmabahçe’den çıkacağı, daha yeni daha güzel bir yere taşınacağı söyleniyor. Siyah-beyazlı arkadaşlara bir nasihat, yeni her zaman güzel olmuyor…