Bir Barcelona eleştirisi: Barcelona'yı görme biçimleri

Barcelona futbolu İspanya futbolunun istikrar ve refahla gönenmiş halini değil Levante hatta belki Real Madrid'in tahakküm altındaki sefaletini gösterir.

Barcelona topa sahip olduğu dakikaları çoğalttığı her anda rakibini karamsarlığın içedönük umutsuzluğuna sürükler.

Marx’a göre krizler, kapitalist ekonominin içsel işleyişinin zorunlu bir sonucudur. Buna göre krizlerin altında yatan temel etkenler, üretimin toplumsal ihtiyaçlar için değil kâr için gerçekleştirilmesidir. Bugün Katalunya’nın Barcelona’sı bir yanıyla futbolu krize sokan bir duraktır. Kapitalizmde kâr elde etme tutkusu, futbol kapitalizminde topa sahip olma süresinin maksimizasyonuna karşılık gelir/gelsin. Barcelona, rakibinden çaldığı her dakikayla sahadaki oyunu kendine mâl eder. Çimlerin üzerinde üretilen artı değerin –buna topun hiç kimsede olmadığı zamanların en aza indirilmesi diyelim– biricik sahibi Barcelona, rakibinin topla temasını sınırlandırarak futbolun ruhundaki demokrasiyi her maç felce uğratmak için çıkıyor gibidir sahaya.

Barcelona, topla oynama zamanını neredeyse sonu gelmeyecek bir biçimde ve küstahça çoğaltarak rakibinin topla oynayabilme becerisini sömürür. Onların büyüsü, topa sahip olma açlığını küstahça bir centilmenlikle rakibine ve izleyiciye kabul ettirmesinden doğar.

Topa sahip olamayan rakibin düştüğü sefalette Barcelona’nın başlattığı şeyin adıdır zarafet. Halbuki sahada o anda oluşan şey, Walter Benjamin’den ödünçle, fantazmagoridir. Güzel ve mutlu görünür ama değildir.

“Guardiola zamanında büyük başarılar yaşadık ama tiki-takanın da esiri olduk” diyen Gerard Pique’nin sözlerini biraz da böyle değerlendirebiliriz.