Günün Tarihi: Altın kaptan

Tam 19 yıl önce son nefesini vermişti Bobby Moore. Aradan geçen onca zamana rağmen hâlâ arkasından gözyaşı dökenlerin sayısı çok, futbolun beşiği olan ülkede ondan başka Dünya Kupası’nı kaldıran yok.

12 Nisan 1941’de dünyaya merhaba diyen Bobby, 15’inde West Ham United saflarına katılıyordu. Bir taraftan da kriket oynayan sarı saçlı çocuk, 17’sinde Londra kulübünün savunmasının ortasına yerleşiyordu. Çok hızlı değildi, hava toplarının da bir numaralı hakimi değildi. Ancak öyle sezgileri vardı ki… Daha top gelmeden pozisyonunu alıyor, oyunu abilerinden çok daha iyi okuyor, takımını bir orkestra şefi gibi yönetiyordu. Akıl almaz zamanlaması da cabasıydı…

Çok değil 21’inde milli formayla tanışıyordu altın çocuk. Lima’da Peru’yu dörde katlayan İngiltere’nin defansının göbeğine yerleşen Moore, 1973’e kadar değişilmez olacaktı. 1962 Dünya Kupası’nın çeyrek finalinde Brezilya’yı yenilen Adalılar, ertesi sene en genç milli takım kaptanıyla müşerref oluyordu. Daha 22 yaşında olan velet, büyüklerinden rol çalmıştı.

1964’te Federasyon Kupası finali için Wembley’e ayak basan West Ham’ın da dümeninin başında o vardı. Preston North End’i 3-2 yenen Londralılar mutlu sona ulaşırken, o futbolun mabedinin şeref tribününe merhaba diyordu. Testis kanserine de çalım atan Moore, yıla damgasını vuruyordu.

Ertesi yıl yine Wembley’deydi kaptan ve saz arkadaşları. Kupa Galipleri Kupası finalinde Sealey’in golleriyle1860 Münih’i deviren İngilizler, mutlu sona ulaşmıştı. Söylemeye gerek yok, Moore yine şeref tribününde kupa kaldırıyordu.

1966 Dünya Kupası’nı düzenleyen İngiltere, kaptanın kriket günlerinden de takım arkadaşı olan Geoff Hurst’ün hat-tricki ile Almanya’yı devirerek zafere ulaşıyordu. Kraliçe Elizabeth’in Jules Rimet Kupası’nı teslim ettiği Moore, başta bir zamanlar üzerinde güneş batmayan imparatorluk olmak üzere dünyanın birçok yerinde bir ikon olmuştu. O kıpkırmızı formayla arkadaşlarının omzunda elindeki Dünya Kupası ile fotoğraflanan kaptan, yeryüzünün dört bir köşesinde duvarları süslüyordu.

1968 Avrupa Futbol Şampiyonası’nın yarı finalisti, alemin kralı unvanını korumak için Meksika’nın yolunu tutmaya hazırlanırken, 1970 Mayısı’nda Kolombiya’dan gelen bir haber, Ada’yı kavuruyordu; tevatüre göre Bobby Moore mücevher çalmıştı. İngiltere tarih boyunca diplomasi masasında gösterdiği hünerleri sergilese de kaptanlarını nezaretten kurtarmaları dört günlerini almıştı. Kafileyle birlikte olan gazeteciler olayı yazmazken, Güney Amerika kaynaklı yayınlar abalıya vuruyordu. Belki Ramsey’in Arjantinliler için 1966’da kullandığı hayvanlar ifadesinin faturası kesiliyordu. Oyunculardan Jeff Astle da uçak korkusundan kendisini alkole verince, Meksika gazetelerinden biri manşeti patlattı: “Hırsızlar ve sarhoşlar takımı.”

Dava dosyası 1972’de kapansa da Kolombiyalılar savunma oyuncusunun yanlış bir şey yapmadığına hükmetmişti. Zengin bir adamdı, o dükkânı satın alabilecek parası vardı ya neyse.

Dünya Kupası’na bu tatsızlığın gölgesinde gelen İngiltere, çeyrek finalde Almanya’ya yenilerek Avrupa’ya dönmüştü. Grup aşamasında Brezilya’ya karşı 1-0 yitirdikleri mücadelede kaptanın sergilediği oyun ayakta alkışlanmış, Pele Moore’u kendisine karşı oynamış en iyi savunmacı ilan etmişti.

14 Kasım 1973’te İtalya’ya karşı son kez milli formayı terletmişti kaptan. 90 defa kaptan olarak sahaya çıktığı İngiltere serüveninde 108 kez sahne almıştı. Ertesi yıl Fulham’a giden Moore, yetmişlerde Amerika’ya gidip küpünü dolduranlar kervanına dahil olmuştu.

1981’de Zafere Kaçış’ta sahne alarak birçoklarının gönlüne yine kurulan futbolcunun dünyanın en iyi savunma oyuncusu olduğunu iddia eden Sir Alex Ferguson, Franz Beckenbauer ve Pele’ye kulak vermeli. İskoç futbol tarihinin en büyük ikonlarından Jock Stein’ın “Ona karşı bir kural olmalı, sahada olacakları 20 dakika önceden biliyor” dediği Moore’un giydiği 6 numaralı forma, yıldızın ölümünden sonra West Ham tarafından emekli edilmişti.

Rahmetli babamdan her fırsatta dinlediğim oyunculardan biriydi kaptan. Kim bilir pederin kendi vücudunu saran kanser illeti yüzünden özellikle sarıldığı isimdi. Hasta yatağında televizyon izlerken aldığı haber yüzünden o gün ağlayan bu satırların yazarının kahramanı, belki de o anda anlamıştı, yolun sonuna geldiğini.