david millar inan ozdemir

David Millar’ın hayatı bir gecede değişti. 2004’te bir gece, Biarritz’deki bir restoranda otururken polisler geldi ve Britanyalı bisikletçiyi tutukladı. Doping kullanmıştı. Yolda giderken hayatının sonsuza kadar değiştiğini biliyordu. Küçüklüğünde Tour de France izleyerek aşık olduğu, uğruna sanat okumayı, ileride onu başka bir alanda ünlü yapabilecek akademik ve entelektüel birikimini bir kenara attığı bisiklet sporunda karanlık tarafa geçmiş, hayatını mahvetmişti. Bununla yaşamayı bilecekti.

Bir bisikletçi neden doping kullanır? Bir gün her şeyini mahvedebileceğini, yaşamındaki her şeyi kaybedeceğini bilmez mi? Bradley Wiggins dün Guardian’a yazdığı yazıda bundan bahsediyordu. Bir yarışı doping kullanarak kazanmak, aileni, kariyerini, adını, çocuklarını, itibarını, evini, evliliğini, hayatını lekelemekten daha mı önemli? Bunu yapan ve hayatını sonsuza kadar damgalayan David Millar’la bunu asla yapmayacağını söyleyen Bradley Wiggins arasında ne fark var?

2011’de yazdığı ve dünya çapında çok satanlar listesine giren “Racing Through The Dark” kitabında David Millar bunu anlatıyor. Tek bir sebep yok. Annesinin ve babasının boşanmış olmasının, yalnız bir çocukluk geçirmesinin, bisikletin en karanlık çağlarından birinde profesyonel olmasının, yanlış bir takımla (Cofidis’le) büyük arenaya çıkmasının, sorumsuz bir takım menajerine ve arkadaşlarına sahip olmasının ya da belki kendi iradesizliğinin bunda payı olabilir. Britanyalı bunu gizlemiyor ve tek bir sebep öne sürmüyor. Her şey olabilir ve hiçbir şey olmayabilir.

David Millar doping yaptı ve bununla yaşamayı bildi. Pahalı kıyafetler, lüks yemekler, içkiler, zaferler, kadınlar, büyük evler arasında gidip gelen hayatının nasıl bir gecede onu hapishane koridorlarına götürdüğünü hiç unutmuyor, unutmayacak da. Çoğunluktan farklı bir yolu seçti ve herkesin yüzleşmesini sağladı. İtiraf etti, her şeyi. Takım arkadaşlarının, yetkililerin ona yaptıklarını, dopingin bisiklet sporunda nasıl bir bela olduğunu yazdı, en içten duygularıyla. “Onlar hayatımı mahvettiler, şimdi bunu ödemeleri gerekiyor” düsturuyla yola çıktı, her şeyi son detayına kadar anlattı.

Bugünlerde her şeyin yolunda olduğunu ifade ediyor Britanyalı. Dopingin bisikletten uzaklaştığını, artık en temiz sporlardan biri haline geldiklerini anlatırken gururlu. Biraz da üzgün. Eğer genç bir bisikletçi olarak bugün profesyonel olsaydı her şey farklı olur muydu? Evet, kesinlikle. Hayatındaki en büyük utancı hiç yaşamamış olurdu. Yine de o kadar pişman değil. “Kaybettiğim an bir zamanlar elimde olan şeylerin ne kadar değerli olduğunu anladım. Bu açıdan çok şanslıyım” diyor verdiği bir röportajda. Belki de gerçekten de öyle.

Garmin bisikletçisi, Fransa Bisiklet Turu’nda 12. Etabında zafere koşarken eski bir sözü aklıma geldi. Çok felsefi değil, bisiklet üzerine daha önce yüzlerce kez dile getirilmiş bir şey. “Nasıl bisiklete tutkun oldun?” sorusuna bir keresinde şöyle cevap vermişti:

“Her şey acı çekmekle alakalı, her şey. Bu romantik bir spor, aynı zamanda trajik. İnsanlar kazanmaya doğru giderken bir anda kaybedebilir. Kaza yapmasına rağmen savaşmayı sürdürebilir. Bir yerlerini kırmasına rağmen bisiklet üzerine dönmeye çalışabilir. Sakatlığına rağmen yarışı bitirmek isteyebilir. Sadece bir etabı bitirmek bile bazen zaferlerin en büyüğüdür. Mazoşist, eski tip, gladyatörlere özgü bir anlayış bu ama gerçek bu.”

Harika çocuktan büyük bir yıldıza, ulusal kahramandan ulusal bir yüz karasına, doping yapmış bir bisikletçiden her şeyi dürüstçe ve şairane bir şekilde ifade eden bir yazara, utançtan gurura sürüklendiği yaşamında David Millar bir kez daha yüksek sesle bağırabilir:

“Her şey acı çekmekle alakalı, her şey....”